Rozdział IV- Krwawa prawda

Ouch I have lost myself again

Lost myself and I am nowhere to be found,

Yeah I think that I might break

I've lost myself again and I feel unsafe-

Sia "Breathe me"

-Kogo oszukujesz Hermiono?- Zamknęłam oczy i szybko weszłam do łazienki, wcześniej trzaskając drzwiami. Zjechałam w dół i ukryłam twarz w dłonie. Rozpłakałam się jak małe dziecko. Byłam na siebie zła. Ginn chciała mi pomóc a ja ta pomoc odrzucałam. Nie wiedzieć dlaczego odrzucałam ją ciągle i ciągle. Chociaż nie… Wiedziałam dlaczego. Nienawidziłam siebie i swojego życia. Chciałam umrzeć, ale musiałam żyć dla mojej matki i jej dziecka. Wstałam i popatrzyłam w lustro. I co zobaczyłam? Piękną dziewczynę z przeszłością. Nie mogłam patrzeć na mierną imitacje mnie, więc nalałam wody do wanny. Rozebrałam się i wzięłam żyletkę. Zamoczyłam się i zamknęłam oczy. Po patrzyłam się w końcu na swoje ciało. Duże piersi, wystające żebra i płaski brzuch, a nawet lekko wklęsły, wręcz kościste ręce i nogi. Przejechałam palcem po żyletce a potem po jednej z blizn na brzuchu. Nie wiele myśląc zadawałam sobie ból, czując jak wszystkie smutki i zmartwienia wraz z nowymi ranami odpływają w zapomnienie. Wyszłam z wanny pełnej mojej krwi i osuszyłam. Założyłam czystą bieliznę i zrobiłam sobie lekki makijaż. Weszłam do pokoju i wyciągnęłam z szafy jakieś ubrania. Szybko włożyłam je na siebie i poszłam do salonu. Nikogo nie było a zegar wskazywał, że mam jeszcze 40 minut do lekcji. Powiedziałam sobie teraz albo nigdy. Wstałam i wyszłam. Przed drzwiami do Wielkiej Sali zatrzymałam się i zmusiłam do szerokiego uśmiechu. 

„ Przedstawienie czas zacząć” -pomyślałam. Podeszłam do swojego stołu i usiadłam obok Ginny.

-Przepraszam. Wiem, że chcesz mi pomóc a ja to ignoruje. Przepraszam.- uśmiechnęła się i przytuliłyśmy się. Wzięłam jeden tost i szybko zjadłam. Widziałam zdziwiony wzrok Rudej- Skończyłam z tym.Wiesz… Sama musiałam zrozumieć parę rzeczy żeby po prostu przyznać się przed sob. Nawet przed samą sobą było mi trudno. Ale nie chce tak żyć. Chce wziąć się w garść i zapomnieć o tym pieprzonym zwyrolcu.

-Jesteś okropna.- zaśmiała się.

- Masz racje. Jestem okropną przyjaciółką.- zaśmiałyśmy się razem. Nagle wstał Neville i krzyknął na całą salę.

-Uwaga!- każdy spojrzał na niego wyczekująco nawet nauczyciele- Chciałbym uroczyście ogłosić, że stał się cud. Nasz znana i kochana Hermiona Granger przyznała rację tej mniej znanej ale również kochanej i wspaniałej Ginny Weasley.- cały stół Gryffindoru zaczął klaskać i wiwatować. Po chwili wszyscy poszli w ślad naszego stołu. Weszłam na stół śmiejąc się głośno razem z Wiewiórą. Neville i kilka innych osób odsunęło jedzenie i naczynia. To mój czas. Nie pierwszy raz robiłam takie przedstawienie ale teraz na prawdę chciałam się dobrze bawić. 

- Boże taki zaszczyt! Hermiona mój Mistrzu!- krzyknęła Ruda i próbowała pocałować mnie w rękę.

-Weź bo normalnie się wzruszę.- wytarłam niewidzialną łezkę z oka. Inni pękali już ze śmiechu.

-Dziękujemy ci Neville za taką wspaniała wiadomość.- powiedziała uśmiechnięta dyrektorka- Panno Granger czy może Pani zejść z Panną Weasley ze stołu?

-Ależ oczywiście Pani Dyrektor.- powiedziałam nadal uśmiechnięta i pokazałam palem na Przyjaciółkę.- Ty! Przynieś mi świnie pod nogi! A ty ośle pomóż mi zejść.

-Nie jestem osłem tylko Paul.- puścił mi oczko niebieskooki. 

-Paul, osioł, idiota. Nie ważne pomóż mi. A ty Ruda Wiewiórko... Gdzie moja świnia do cholery?!- wydarłam się. Teraz nawet dyrektorka śmiała się. "To cud."-pomyślałam. "Żelazna dziewica, która miała męża potrafi się śmiać... Niesamowite."

-Zabini! Słyszałeś! Miona cie woła!- na te słowa już nikt nie mógł się powstrzymać od parsknięcia.

- Tak? Ja? Świnia!? O nie! Tak nie będziesz się bawiła z Diabłem!- obiegł wszystkie stoły i uklęknął przede mną.

-Oh... nareszcie. Diabełku?

-Tak o ma Pani?

-A gdzie mój pupilek hę?- spytałam i rzuciłam mu wściekłe. Wstał i otrzepał spodnie z kurzu i wydarł się.

-Malfoy! Ty parszywy szczurze! Chodź tutaj!

-To ja już wole być fretką – powiedział sam do siebie ale tak by wszyscy na sali to usłyszeli. –Granger zejdź ze stołu.- podszedł do mnie.

-Kim ty jesteś by mi rozkazywać!- sama ledwo powstrzymywałam się przed szerokim uśmiechem tym bardziej gdy widziałam jego ironiczny uśmieszek, który tak kochałam. Czekaj! Wróć! Ja go nie kochałam. Ja go miałam nienawidzić... Eh...

-Twoim pupilkiem a teraz złaź.- wyciągnął swoją rękę do mnie.

-Nie.- powiedziałam a on znów mógł podziwiać mój piękny uśmiech. Teraz wiedziałam, że jest niewymuszony lecz prawdziwy pierwszy raz od kilku miesięcy.

-Nie to nie twoja strata skarbie.- powiedział i stanął koło mnie. Złapał mnie w talii i podniósł do góry. Okręcił kilka razy.

-Malfoy! Ty tleniona fretko! Puść mnie w tej chwili!- krzyczałam i śmiałam się jednocześnie.

-Ale ci się to podoba.- zeskoczył ze stołu i tak po prostu wyszedł ze mną na ręcach na pusty korytarz.

-Malfoy! Puść mnie już!- zrobił tak jak chciałam i lekko przyparł do ściany. Spojrzałam mu w oczy i powiedziałam.- Przepraszam za wczoraj. Nie powinnam...

-Daj spokój.-przerwał mi- Cieszę się, że dzisiaj coś zjadłaś.

-Po prostu zrozumiałam kilka rzeczy i tak jakby postanowiłam zacząć żyć tylko teraźniejszością.

-Cieszę się. A...-zawahał się na chwile- czy ja jestem w tej teraźniejszości?

-Jasne, że tak.- uśmiechnęłam się by mógł podziwiać mój rząd śnieżnobiałych zębów.

-Nie przeszkadzamy wam za bardzo?- spytał Diabełek i położył rękę na talii Rudej.

-Nie a my?- spytał Smok ze złośliwym uśmieszkiem.

-Zabini-warknęła wściekła Ruda- Zabieraj te łapy!

-Jakie łapy? Ja nic nie widzę.- przyciągnął ją bliżej do siebie. Inni uczniowie, którzy wychodzili z Sali przyglądali się wszystkiemu z wielkim zainteresowaniem.

-Ginny... gdyby...

-Ty się nawet nie odzywaj.- skinęłam głową i oparłam czoło o bark blondyna. Poczułam jak jego ręka oplata mnie w pasie, uśmiechnęłam się pod nosem. Uwielbiałam jego dotyk. Uwielbiałam gdy tak po prostu mnie przytulał. Uwielbiałam gdy był obok mnie. 

-Chyba trzeba coś zaradzić bo Wiewiórka zaraz pożre mi przyjaciela.- usłyszałam jego szept przy moim uchu. Spojrzałam w stronę kłócącej się dwójki a potem na pseudo fretkę.

-Wiesz Smoku...

-Tak...

- Posłuchaj tego: Ginerva i Blaise Zabini. Czy to nie brzmi tak pięknie?- od razu obrócili się w naszą stronę. Malfoy po krótkiej chwili zastanowienia wiedział o co mi chodzi. 

-Oczywiście, że tak. Dwa słodkie cukiereczki.- puściłam im dwa całuski w powietrzu i zachichotałam jak jakaś idiotka uczepiając się ramienia Draco, który jak gdyby nigdy nic ponownie położył swoją dłoń na mojej talii a drugą gestykulował i ciągle mówił- Patrz skarbie już teraz kłócą się jak stare dobre małżeństwo.

-Dracusiu ja od zawsze wiedziałam że są sobie przeznaczeni.- zaszczerbotałam słodko i palcem wskazującym pacnęłam go po policzku.- Są tacy sami. No jak dwie krople wody po prostu. Czyż to nie wspaniałe?!- krzyknęłam słodko się uśmiechając. Spojrzał mi w oczy i już nie potrafiliśmy powstrzymać śmiechu. Wtuliłam się w niego a twarz schowałam w zagłębienie jego szyi, a on mocniej mnie objął rękoma.

- Ćpaliście coś?- spytał rozbawiony Diabeł.

-Nie.- powiedział Smok i na nowo się roześmiał. Wiedziałam, że wzbudzamy sensację. Ale gdyby nie on pewnie tarzała bym się na ziemi i zanosiła śmiechem jak to robię teraz.

-Na pewno?- Popatrzył na nas podejrzliwie gdy tylko odchyliłam głowę do tyłu by zobaczyć dwójkę moich przyjaciół.

-Ta-ak.-powiedziałam i znów się zaśmiałam.

-Dobra skończcie już.- powiedziała Ginny- Idziemy na lekcje ale i tak chce namiary na tego dilera.- puściła mi oczko i ruszyła przodem. Zaraz za nią szedł Diabeł, a ja dalej szłam wtulona w przystojnego blondyna.

-Siedzimy razem.-powiedział mi do ucha.

-Dlaczego?- kiwnął głową w przód pokazując na Gin i Blaise. – Aaa rozumiem.

Zaśmiałam się cicho pod nosem. Ten dzień zapowiadał się wspaniale. Tak więc szłam na lekcje OPCM. Nie lubiłam naszego nauczyciela. Był bardzo wysoki i dobrze zbudowany. Miał podobną szatę do Snape’a. Nigdy się nie uśmiechał. W jego spojrzeniu było coś jadowitego dlatego nikt nie patrzył mu prosto w oczy kiedy nie musiał. Owszem był dobrym nauczycielem. Ale gdybym miała wybierać kogo wolę Snape’a czy Aleksandra Gray’a. Wybrała bym Snape’a. Gdy doszliśmy sala była już otwarta. Weszliśmy szybko i zajęliśmy miejsca. Zanim przybył nauczyciel widziałam wściekły wzrok przyjaciółki.

-Witam was na kolejnych zajęciach. Dzisiaj zajmiemy się bardzo trudną i złożoną magią. Mam na myśli zaklęcie patronusa. Każdy na pewno wie na czy ono polega. Miałem przyjemność również słyszeć o Gwardii Dumbledora. Domyślam się, że Pan Potter nauczył go większość swoich jakby to powiedzieć uczniów. Dlatego zdołałem zdobyć listę tej Gwardii i oczekuje, że każdy zaprezentuje nam pięknego patronusa. Potter i Weasley nie chodzą do szkoły dlatego poproszę wybawczynię od zła. Panno Granger na co Pani czeka?- spytał. Mój wzrok był pusty a twarz nie wyrażała żadnych uczuć.

-A czy nie mogę najpierw ja?- odezwała się Ginny. Obie z wiedziałyśmy, że nie uda mi się wyczarować

go kilka miesięcy temu próbowałam ale nie mogłam. Nie potrafiłam tego zrobić. 

-Nie!- krzyknął- Ma zrobić to ona! No już! Rusz się! – powoli wstałam z krzesła i przeszłam z dumnie podniesioną głową do góry przez całą klasę. Zamknęłam oczy i próbowałam znaleźć jakieś wspomnienie. Otworzyłam oczy i z pogardą spojrzałam na profesora. Pomyślałam o tańcu z Harrym. Byłam wtedy szczęśliwa, że mogłam oderwać się od rzeczywistości.

-Expecto patronum!- powiedziałam a z mojej różdżki wyleciała jedynie biała mgła, która szybko znikła. Mimo wszystko odważnie spojrzałam mu w oczy pełne satysfakcji.

-Oh.. co za nieszczęście! Z tego co wiem jako jedna z pierwszych wyczarowałaś Patronusa, który przybrał formę wydry.

-I co z tego?- spytałam siląc się na spokojny ton. Każdy w klasie patrzył na mnie. Nie mogli uwierzyć, że ja, Hermiona Granger nie potrafię tego zrobić. Każdy uważał mnie za szczęśliwą dziewczynę a teraz...

-To, że wiedziałem że nie wyczarujesz patronusa po tych wydarzeniach.- spojrzałam na niego pytająco a on podszedł do mnie i powiedział tak bym tylko ja usłyszała.- Nie pamiętasz mnie? Starego przyjaciela twojego ojca?- spojrzałam na niego ze strachem i zaczęłam szybko oddychać.- Koniec zajęć.- powiedział i wyszedł. Inni również wyszli zostałam tylko ja, Draco, Ginny i Blaise. Schowałam szybko różdżkę.

-Mionka? Wszystko w porządku?- spytała Ginny.

-Tak.- uśmiechnęłam się sztucznie.

-Co ci powiedział?

-Pytał czy go nie pamiętam.

-Znasz go?- spytał Diabeł. Kiwnęłam głową i ją spuściłam.

-Herm...- zaczęła łamiącym głosem- Kto... kto to jest?- spytała szeptem.

-Nie domyślasz się?

-Nie.- skłamała.

-Hm... niech pomyśle. Mój ojciec znał tylko dwóch czarodziejów. Mnie i jego. Zapewne pije eliksir wielosokowy żebym go nie poznała. No i zmienił nazwisko. Aleksander..

-Rotter.- dokończyła.

- Cały czas mnie pilnuje i donosi ojcu. Cholera a podobno taka inteligentna jestem.

Na ta uwagę zaśmialiśmy się wszyscy.

-Chodźcie nie będziemy marnować czasu na jakiegoś dupka.- mruknęłam i złapałam za rękę Smoka.

Zobaczyłam na jego twarzy uśmiech. Odwzajemniłam go i pociągnęłam na korytarz. Reszta lekcji minęła spokojnie. Bez problemu zjadłam trochę obiadu i nawet kolację.

Wieczorem gdy siedzieliśmy w pokoju wspólnym zastanawiałam się nad tym jak zareaguje Ruda na ciążę mojej mamy i na to, że wracam do domu.

-Ginny- zaczęłam niepewnie- Muszę ci coś powiedzieć.- uparcie patrzyłam się na swoje dłonie.

-No mów. Chyba gorzej już być nie może.- zaśmiała się cicho.

-Uwierz, że może.-mruknęłam cicho, ale jedynie siedzący obok mnie blondyn to usłyszał.

-To może my wyjdziemy…- powiedział Diabeł.

-Nie musicie. Ktoś musi uratować Gin jakby co.- puściłam mu oczko na co uśmiechnął się przebiegle.

-Miona.- mruknęła ostrzegawczo w moją stronę. Uśmiechnęłam się uroczo i ułożyłam ręce w geście obronnym.

-Miałaś coś powiedzieć.- przypomniał mi Malfoy.

-Ach no tak... Moja mama jest w ciąży. – spojrzałam ze strachem na Rudą, która się śmiała. Nawet wstała z kanapy ale widząc mój wyraz twarzy szepnęła.

-Boże... – wstała i poparzyła na mnie- ty nie żartujesz...- i opadła z powrotem na kanapę.

-No to gratulacje Mionka.- odezwał się Blaise.

-Tak gratulacje. Zostaniesz siostrą.- uśmiechnął się rozbrajająco, ale odpowiedziałam mu tylko grymasem.

-Nie ma co gratulować.- podeszła do okna zdenerwowana Ginny.

-To co mamy płakać?- spytał z kpiną Smok.

-Tak właśnie! Nic nie wiesz więc się nie odzywaj Malfoy!- krzyknęła tak, że sam Diabeł przełknął głośno ślinę.

-To może nam wyjaśnicie?- spytał z nadzieją. Ginny obrzuciła go tylko wściekłym spojrzeniem. Prychnęła.

-Chcielibyście. A ty Miona!- pokazała palcem na mnie- Nie wrócisz tam! Nie pozwolę ci!- siedziałam niewzruszona i patrzyłam na ścianę przede mną.- Nic nie odpowiesz?- spytała spokojnie. Wiedziałam, że zaraz wybuchnie i wtedy dopiero zrobi się niebezpiecznie. Ale wolałam się nie odzywać. Poczekać aż wyrzuci to z siebie i dopiero wtedy się odezwać- Jasne. Najlepiej milczeć. Pieprzyć to życie! Tak najwygodniej nie? Zamknąć się w sobie i wmawiać jakieś głupoty! Wiele rzeczy rozumiem ale po prostu nie mogę znieść widoku tego jak się męczysz do cholery! Spójrz na mnie! Co jeszcze zrobisz oprócz głodzenia się i cięcia?- patrzyłyśmy sobie w oczy a na moją twarz wpłynął ironiczny uśmieszek.

-No nie wiem... Co ty na to żeby rzucić się z Wieży Astronomicznej?- ręka Draco od razu powędrowała na moją dłoń i mocno ścisnęła.

-Jesteś idiotka! Może niedługo zaczniesz ćpać, co?

-Wiesz to nawet może być ciekawe.- pokręciłam głową z uznaniem.

-Na gacie Merlina Granger! Musisz zacząć żyć!

-A jak ja nie chce?!- teraz to ja wstałam i krzyczałam zupełnie ignorując chłopaków, którzy próbowali nas uspokoić. Specjalnie mnie prowokowała. Chciała żebym wszystko powiedziała co leży mi na sercu, ale ze mną tak się nie gra.- Zastanawiałaś się kiedyś co ja czuję?! Nie?! Chcesz mi pomóc?! To daj sobie spokój bo mi i tak nie da się pomóc! Już nie!

-Na śniadaniu mówiłaś co innego.

-Niezła historyjka co? Uwierzyłaś w nią? Byłaś aż tak naiwna?- powiedziałam głosem przepełnionym kpiną i niedowierzeniem.

-Miałam taką nadzieję!- krzyknęła i otworzyła okno. Wiedziałam że ją ranię. Nie chciałam tego ale musiałam jej przecież kiedyś to powiedzieć...

-Wiesz co masz racje... Pieprze takie życie! To horror a nie życie! Ty masz kochającą się rodzinę i nigdy nie doświadczysz tego co ja i masz szczęście! Takie cholerne szczęście, że masz taką rodzinę- powiedziałam już cicho- Ja zawszę będę miała ojca tyrana i matkę idiotkę. Jedyną osobą, którą można tu ratować to to dziecko. Moja przeszłość to przyszłość, Ginny i tego nie mienisz.- ostatnie zdanie powiedziałam praktycznie szeptem.

-Jesteś idiotką! Pieprzoną idiotką! Każdego da się uratować!- w jej oczach zobaczyłam łzy, które dzielnie wstrzymywała.

-Nie mnie! Doskonale wiesz jak jest i nie możesz nic zrobić! Ludzie się od tak nie zmieniają. On nigdy się nie zmieni. Zrozum w końcu...

-Nie to ty zrozum, że tam nie wrócisz.-powiedziała stanowczo.

- No ciekawe… Nic nie masz tutaj do gadania Gin.

-Owszem mam. Jeżeli będzie trzeba zamknę cię w moim pokoju, ale nie wrócisz tam!

-Wrócę.- powiedziałam drżącym głosem i wyszłam z salonu. 

~~~~~~~~~~

Witam. Witam.

Oto kolejny rozdział. Dałam z siebie jak najwięcej mogłam. Na prawdę. Mam nadzieję, że się spodoba i nie zawiodłam was. Osobiście jestem zadowolona. Pokazałam to co chciałam pokazać. Teraz Draco i Blaise wiedzą coś więcej o życiu Hermiony i oto mi chodziło. Chciałam pokazać to jak najszybciej i myślę, że mi się to udało. 

Dziękuję za tak miłe komentarze pod miniaturką. Nawet nie wiecie jak dużo to dla mnie znaczy. Dziękuję jeszcze raz. 

Kiedy następny rozdział? Obiecuję, że pojawi się w moje urodziny, 7 grudnia. jeżeli zdążę to będziecie mieli mała niespodziankę ode mnie ;3 Do końca roku przewiduję jeszcze co najmniej 2 rozdziały. Myślę, że dam radę napisać skoro to wszystko dla was.

Z ogłoszeń to chyba tyle. Pozdrawiam,

Dark Liliane